در دو دهه اخیر در عرضه صنعت و بازارهای جهانی تحولات چشمگیری بوجود آمده است که واحدهای تولیدی و صنعتی به دلیل نقش پر اهمیتشان که در رشد و توسعه اقتصادی کشورهای در حال توسعه می بایست با بهره گیری از آخرین یافته های دانش و فن آوری به استقبال این دگرگونیها رفته، خود را با روند جهانی همگان یافته و روشهایی برای بهبود و ارتقای فعالیت های اقتصادی در هر دو بعد کمی و کیفی اتخاذ کنند تا در بازاری که هر روز چرخه های تولید محصول کوتاه تر، نیاز مشتری متنوع تر و زمانهای تحویل کاهش می یابد، توانائی رقابت داشته باشند. روشهای سنتی رقابت دیگر جوابگوی نیاز بازار نمی باشد و مواردی همچون بهینه سازی مصرف انرژی ، کیفیت، انعطاف پذیری، طراحی بهینه، قابلیت اطمینان و در نهایت توسعه بهره وری سلاح های جدید رقابت پذیری هستند.